Topbaan of tobbaan?

Als je de kranten moet geloven, is het een drama in de ggz. We kunnen er inderdaad niet omheen, er spelen de nodige problemen. Personeelstekort, afdelingen die moeten sluiten, agressie, hoge werkdruk, een teveel aan bureaucratie en protocollen, zorgverzekeraars die de dienst uitmaken, psychiaters die weglopen, verwarde mensen op straat, wachtlijsten. En misschien ben ik er nog een paar vergeten.

Je zou bijna gaan denken dat het een vreselijke job is, werken in de ggz. Het lijkt mee te vallen. In haar artikel ‘Misschien wordt het morgen beter’ (https://www.ggztotaal.nl/pg-29166-7-117345/pagina/0218_misschien_wordt_het_morgen_beter.html) in het magazine van februari 2018, ruim een jaar geleden, maakte Jeannet Appelo aannemelijk dat de ggz nog steeds een aantrekkelijke werkgever is, waar veel mensen voldoening vinden in hun werk en zich met hart en ziel inzetten. Desondanks: verpleegkundigen kiezen er niet voor om in de ggz te werken, de psychiaters lijken massaal weg te lopen vanwege het gebrek aan invloed. 

Zelf blijf ik daarbij met de vraag zitten, of de beroepsgroep van psychiaters het probleem in de afgelopen decennia niet over zichzelf heeft afgeroepen, door alle macht naar zichzelf toe te trekken, ook op de plaatsen waar hun expertise niet per se noodzakelijk was. Dat gaat uiteindelijk natuurlijk knellen.
Het tekort aan verpleegkundigen is een ander verhaal. De werkdruk (ook die van de psychiaters) speelt natuurlijk in de hele zorg, maar de ggz lijkt een extra imago-probleem te hebben: te weinig concreet en een lage status. 

In januari zoomden we in op de wachtlijsten (https://www.ggztotaal.nl/nw-29166-7-3708838/nieuws/die_verdomde_wachtlijst.html?page=4) die, behalve voor de hulpverleners, natuurlijk in de eerste plaats een ramp zijn voor degenen die er op staan. In dit e-magazine van maart zal het vooral over het personeelstekort gaan.

In het afsluitende artikel van dit magazine beschrijft Stijn Ekkers zijn loopbaan in de ggz, nu hij (weer eens) van baan verandert. Wat je ook mag vinden van dat voortdurende overstappen van de ene naar de andere baan, uit zijn verhaal ‘Van stadscowboy naar diepzeeduiker’ (https://www.ggztotaal.nl/nw-29166-7-3714693/nieuws/van_stadscowboy_naar_diepzeeduiker.html?page=2) blijkt één ding: hij vindt het werk in de ggz zó boeiend en indrukwekkend, dat hij wel tien banen tegelijk zou willen hebben. 

Daarvóór: Jeannet Appelo trapt af met een overzicht. Hoe groot is dat personeelstekort eigenlijk? En wat zijn de gevolgen? Maar vooral: welke oplossingen zijn er geprobeerd en nog voorhanden? In ‘Is er straks geen behandelaar meer te vinden?’ (https://www.ggztotaal.nl/nw-29166-7-3714701/nieuws/is_er_straks_geen_behandelaar_meer_te_vinden.html?page=1) probeert ze de zaken op een rij te krijgen.

Als werken in de ggz leuk is, waarom werken er dan niet méér mensen in de ggz? Voor twee beroepen lichten we dat uit: de verpleegkundigen (https://www.ggztotaal.nl/nw-29166-7-3714699/nieuws/inzicht_in_psychische_problematiek_is_niet_alleen_nuttig_in_de_ggz.html?page=1) en de psychiaters (https://www.ggztotaal.nl/nw-29166-7-3714696/nieuws/ik_verbaas_me_ook_wel_eens_over_dat_mega-salaris.html?page=1). Daarmee doen we de psychologen, de vaktherapeuten en de agogen tekort, maar die zullen zich grotendeels herkennen in wat er speelt bij de verpleegkundigen en de psychiaters.
Ook de ervaringsdeskundigen komen hier niet aan bod, maar zij kunnen zich verheugen op een themamagazine van GGZ Totaal in juni.

Hamp Harmsen tenslotte, gooit het over een heel andere boeg. Eén van de vele (deel-) oplossingen om het personeelstekort aan te kaarten, is het inzetten van beveiligers. Je leest het goed: beveiligers. Als hulpverlener niet gekwalificeerd, als beveiliger wel, en dus ingehuurd om te worden ingezet bij situaties die dreigend of gevaarlijk zijn. Hoe dat werkt lees je in ‘Klappen opvangen is niet mijn favoriete hobby’. (https://www.ggztotaal.nl/nw-29166-7-3714694/nieuws/klappen_opvangen_is_niet_mijn_favoriete_hobby.html?page=2)