Het gevaar van thuis 

Door: Kim

Ik ontmoette de wereld van de ggz op 26-jarige leeftijd. Een eetstoornis liet me binnen en gaf me de kans mezelf te ontdekken. Op een pijnlijke wijze, via een omweg langs mijn persoonlijkheidsstoornissen, ontmoette ik mijn trauma’s uit een ver verleden. Ik groeide op in onveiligheid met ouders die niet in staat waren om voor mij te zorgen. 

Binnen de ggz groeide ik opnieuw op. In de kliniek was het als thuis zijn. Niet zoals ik het kende, in tegendeel. Het was als een warm nest waar ik kind kon zijn. Deze kans benutte ik ten volle en een wereld ging voor mij open. Een wereld die ik nooit meer wilde verlaten! Een veilig thuis met therapeuten die vader en moeder werden zoals ik ze nooit had gehad. Samen eten. Structuur en duidelijkheid. Spelen en ontspannen. Geen alcohol. Geen scheldpartijen en mishandeling. Aandacht en oog voor mij. Liefde en zorg van volwassenen die het beste met me voor hadden. 

De angst voor veiligheid 

Ik zou bewijzen dat ik ziek genoeg was om niet te hoeven vertrekken. Ondanks dat ik gemotiveerd was om te herstellen van mijn stoornissen, en mijn eigen leven weer wilde oppakken, was er iets in mij dat er alles aan deed om dit te saboteren. Waarom zou ik hier in vredesnaam wegwillen?! Tegelijkertijd vertrouwde ik de situatie niet en vond ik het doodeng. Altijd wachtte ik op het moment dat het fout zou gaan en de veiligheid me weer werd ontnomen. Wanneer dit te lang duurde voor mijn gevoel deed ik het zelf. Ik stootte af en zocht weer nabijheid. 

Wat was het fijn om al die jaren eindelijk ergens bij te horen. Ik werd gehoord en gezien. Het was oké dat ik er was, samen met mijn emoties en mijn gebreken. Niet alles hoefde perfect te zijn en ik kon sterk zijn door me kwetsbaar op te stellen. In het verleden werd dit ongenadig hard afgestraft, verbaal of fysiek. Dit gebeurde niet in de ggz; hoe bond ik het ook maakte en hoe ik er soms ook gek genoeg naar kon ‘verlangen’. 

Afscheid nemen 

Het uiteindelijk toch afscheid moeten én kunnen nemen doet pijn. En zeg heel eerlijke lieve therapeuten: vonden jullie het ook niet moeilijk om mij te laten gaan en was ik voor sommige van jullie ook niet heel stiekem een beetje jullie ‘kindje’ geworden? Is dit niet het grote spanningsveld van de ggz: de enorme meerwaarde van de nabijheid die veel patiënten gemist hebben en die vervolgens weer losgelaten moet worden? Zowel voor de patiënt als de therapeut de uitdaging om te zoeken naar het juiste moment en de juiste manier … 

Veilig thuis 

Voor mij is het juiste moment aangebroken en ik heb de juiste manier gevonden. Ik ben nu veilig. Veilig thuis in mijn eigen hoofd en mijn eigen lichaam. Stap voor stap voel ik me veilig in mijn eigen omgeving, bij mijn vrienden en in mijn eigen leven. Ik draag het gemis en het verdriet. Ik bouw op de kennis en ervaring, de lessen en de waardevolle momenten, die ik dankzij de ggz heb gehad in de afgelopen zeven jaar. Ik laat los. Ik ben veilig, zonder jullie. Dank je wel ggz dat jullie me groot hebben gebracht! 

*****************************************

Dit is één van de tien verhalen die de jury koos uit de inzendingen van onze verhalenwedstrijd. Lees hier meer over de wedstrijd, de mening van de jury en de andere negen verhalen (https://www.ggztotaal.nl/nw-29166-7-3731926/nieuws/de_mooiste_verhalen_van_onze_lezers.html?page=1).