Verontwaardiging als motor 

Gratis goede raad? Nee. Bedankt. 

Zo boos was ik plotseling!
Ik heb PTSS en vind het een hele klus daarmee te leven.
Mijn vriend liet me een artikel lezen van een filosoof, waarin deze beschreef hoe je lijden en verdriet in een ander, breder perspectief zou kunnen zien, waardoor het beter te dragen was. 

“Hoe zo, ander perspectief, wat heb ik daar aan, wat heb ik te maken met die man, ik heb mijn ballast te dragen, wat weet hij er nou van, wat weet jij er eigenlijk van hoe het is om elke dag je angsten weer aan te kijken en er mee om te gaan?”

Mijn boosheid was zoveel groter dan de actie van mijn partner, die meestal erg begripvol en ondersteunend is, rechtvaardigde. Ik ben gaan onderzoeken wat er aan de hand was. 

Ik ontdekte dat ik door de dag heen van verschillende mensen allerlei adviezen gekregen had, waar ik niet om gevraagd had. En niet alleen die dag, eigenlijk gebeurde en gebeurt het aan de lopende band! Je hoeft tegen iemand maar te zeggen dat je slecht slaapt bijvoorbeeld, en je krijgt meteen van tien kanten dé oplossing aangedragen. 

Eerder op dag was ik bij het sportcentrum, waar ik twee keer per week train om mijn kunstknieën in conditie te houden, en mensen in de kleedkamer en op de ‘werkvloer’ van alles met elkaar delen. Ik deed gezellig buikspieroefeningen met twee dames. De ene vertelde dat ze een vetrol had die ze maar niet kwijtraakte; ik zei daarop dat ik een hele vetbult had die ik wel kwijt zou willen zijn. Beiden dames waren acuut geactiveerd en kwamen vanuit eigen eet- ervaring met allerlei oplossingen: de één vertelde dat ze nooit toetjes at, en ’s morgens alleen een bakje kwark met een appel of peer. De ander altijd maar één bolletje ijs, ‘en dan wel in een bekertje’, en op verjaardagen, of taart of hapjes, maar nooit beide. En dat ik dat allemaal ook zou kunnen proberen.

Wauw... 

Ik durfde niet te zeggen hoe heerlijk ik mijn (late) ontbijt vind, met koffie, de krant erbij, en boterhammetjes met zelfgemaakte jam, met kaas, een roggebroodje, nog een keer koffie en een crackertje…… vaste prik. Begin van een dag waarin ik vaak weerstanden en angsten tegenkom: kortom het met mezelf moet rooien.

Ik zei niet hoe belangrijk genieten is! 

Dat ik een maaltijd zonder toetje niet compleet vind. En één bolletje ijs: niks voor mij, ik wil er altijd twee, en dan kiezen wat lekker bij elkaar past. En in een hoorntje. En dat ik de dag ervoor op de verjaardag van mijn oudste dochter was geweest: lekker eigengemaakte appeltaart met slagroom, heerlijke hapjes bij de borrel. Ze is maar één keer per jaar jarig en ik heb maar één oudste dochter: dat moet gevierd worden.

Dat kon ik allemaal niet zeggen, want ja, het is dan letterlijk: eigen schuld, dikke bult.

Nog later op de dag vertelde ik aan een goede bekende dat ik besloten had, te proberen voorbij mijn angsten en weerstanden te komen en meer te ondernemen, meer afspraken te maken: in de eerste plaats met mijn familie, maar ook om oude bekenden op te zoeken die ik al lang niet meer gezien had. Ik vertelde trots hoeveel afspraken ik al geregeld had. “Ik zou maar niet te veel doen, want dat breekt je dan misschien op” was het ongevraagde commentaar, en ik voelde de mijn vreugde over mijn plannen wegstromen. Ik gaf geen weerwoord.

En toen kwam mijn vriend dus met dat artikel. Ik had het gevoel dat ik ontplofte. Ik vertelde het aan mijn (hapto-)therapeut twee dagen later, en ik werd opnieuw ontzettend kwaad.
“Gezonde verontwaardiging”, zei hij. Gebruik het als motor. Dat ga ik doen, en dit is het plan:

Ik ga me minder vragend opstellen. Het helpt als je achter een opmerking, een mening duidelijk een punt zet i.p.v. een half vraagteken, of komma.

Ik ga reageren als iemand iets vertelt, mijn verhaal of belevingen ernaast zetten. 

Ik ga proberen mijn mening duidelijker naar voren brengen, en eventueel opnieuw, als ik het gevoel heb dat ik niet verstaan word. Niet me terugtrekken en zwijgen. 

Ik wil tegen mensen zeggen die met allerlei adviezen komen, dat ik geen advies nodig heb, alleen even mijn hart wilde luchten. 

Ik vind het fijn als er herkenning is, met mensen. Herkenning is vaak heilzaam, het: “goh, heb jij dat ook”, kan een zucht van verlichting brengen: ik ben niet de enige die ergens last van heeft. Het helpt je om je weer wat beter te voelen. Iets zekerder van jezelf. Maar een overdaad aan (ongevraagde) adviezen bewerken het tegenovergestelde. Ik ga er op letten dat ik ze niet meer zo binnen laat, en bekijken of ik er wel of niet iets mee doe.

Ik heb tegen mijn vriend gezegd, dat als ik aarzel over een idee, een aankoop, een plan, ik liever heb dat hij vragen stelt, zodat ik mijn eigen ideeën en plannen concreter kan krijgen, dan dat hij meteen allerlei suggesties doet, waardoor ik het helemaal niet meer weet.
Hij nam het serieus en hij is er meteen mee begonnen. Daarom is hij ook zo’n fijne partner.