Knock-out en weer opstaan

Accepteren: een heel gevecht!

Een paar jaar geleden heb ik een aantal EMDR sessies gehad bij een psychologe, op aanraden van mijn hapto-therapeut. De conclusie van de psychologe was, dat mijn focus vooral moest liggen op acceptatie van mijn situatie. Vanwege grote schade in mijn jeugd heb ik te maken met PTSS kenmerken: veel spanning, angst, nog veel onverwerkt verdriet.

En dat ik niet moest rekenen op een doorbraak, een plotselinge verbetering.
Dat was lastig om te horen, zacht uitgedrukt.

 Want: ik word 70 dit jaar, en elke dag denk ik weer dat mijn gevoelens van verdriet en angst morgen misschien over zijn, dat ik alsnog voluit en meeslepend ga leven. Dat het op een dag gewoon allemaal anders is, gewoon, problemen opgelost, de zwaarte weggeblazen. Ik heb een kinderlijke fantasie en een hoop die niet te stuk te krijgen is. Ik wil nog zoveel doen en beleven. Dat is mijn kracht én mijn belemmering. Want hoe doe je dat dan, accepteren dat je met beperkingen leeft, dat je niet kunt leven naar je aard, naar wie je in wezen bent. En dat je dat wel zou willen, voluit leven, zingen, dansen, springen. Ik wil eigenlijk nog steeds op een podium staan en praten en zingen en mensen aan het lachen maken. Verschrikkelijk aanwezig zijn. Applaus krijgen, heel veel.

Ik ben een vechter, ik wil winnen, ik heb heel lang móeten vechten om te overleven, om mijn eigenwaarde te behouden. Maar ik ben er wel telkens meer van doordrongen geraakt, dat accepteren de enige manier is om verder te komen. Het lijkt minder moedig dan vechten: met de vuisten gebald, je te weer stellen. Niet laten merken dat je zo verdrietig bent en gespannen, doorgaan. Weerwoord geven.

In een vorig stukje heb ik al aangegeven hoe goed het is, om woorden te geven aan wat je voelt, aan je situatie, aan wie je bent. Dat is hand in hand gegaan met acceptatie. En ik merkte dat het me meer contact opleverde, omdat ik me niet meer ‘groot ‘ moest houden. Bevrijdend.

Ook schreef ik hoe ik onderuitging doordat ik erg gekwetst werd door een dierbaar iemand. Ik werd beschuldigd van dingen die in het verleden plaatsvonden waardoor veel oude wonden opengehaald werden Als je gevallen bent moet je weer opstaan. Dat kan niet anders. Je kunt niet blijven liggen. Met mijn hele wezen wilde ik vechten, terugslaan, me verdedigen. Toch was dat niet wat ik moest doen. Het was zaak proberen te begrijpen, wat de ander bezielde, waar de pijn zat. Acceptatie van mijzelf en van de ander.

Accepteren is dus een heel gevecht eigenlijk. Het gaat over stil worden, het is de weg naar binnen gaan, naar besef, naar bewustzijn, en aankomen bij jezelf, en daaruit kracht halen. Zonder acceptatie van jezelf is er geen stevigheid en zonder stevigheid geen positie en uitgangspunt om te doen wat je moet doen. Het betekent niet: geen actie ondernemen, het is actie ondernemen vanuit helderheid, en waarachtigheid.

Als het leven moeilijk is, ik mezelf in beweging moet zetten, toch pianospelen, lopen, fietsen, een stukje proberen te schrijven, dan is het een kwestie van het feit accepteren dat leven mij moeite kost; en tegelijk vechten om wel door te gaan, niet tegen de tranen, maar ermee. Soms met tranen in de ogen naar Arcus. (sportschool) Soms huilend op de fiets. Accepteren is hard werken, dat is het punt. Accepteren is ook het gevecht met jezelf om je terug te houden als dat nodig is.

Voor het aangaan van iets nieuws of spannends is moed nodig. Voor acceptatie is moed nodig.

En soms, of regelmatig, maar even pauze houden, niks hoeven, niet moedig zijn, niet vechten, even alleen maar zijn. Of lekker t.v. kijken, en accepteren dat je van lekkere sappige series houdt. En wie weet, is morgen alle angst en moeite over en ga ik lachen, dansen, zingen, springen.