Doordraaien

Opeens zijn de fijne gesprekken per telefoon in plaats van in het kantoor in mijn dorp. Het weinige menselijke contact buiten de deur dat ik heb, mijn wekelijks uitje op de fiets is er niet meer.

Per telefoon mis ik iets, dat ik in een gesprek waarbij je samen in een spreekkamer zit wel ervaar. Ja, het is fijn om gebeld te worden maar het is me duidelijk geworden dat bij elkaar zijn lijfelijk me meer een weldadig gevoel geeft dan een telefoongesprek. Ik denk dat het zintuigelijk is. Het is anders om naar een video van een kunstwerk te kijken dan in de ruimte het kunstwerk werkelijk te zien. In het tweede geval ervaar ik veel meer met mijn zintuigen. Het voelt echter aan. Ook het verschuiven van stoelen, het kopje koffie samen draagt daaraan bij. Het samen grutten is misschien dierlijk plezier. Ik ben niet alleen maar een brein.

Dit terzijde is het fijn dat we telefoon hebben, want een stem is beter dan niets, zeker haar stem van een menselijke mens. Ik kan mijn verhaal vertellen en iets delen. In dit geval dat ik misschien een prijs ga winnen met een gedicht. Ik sta al in de top 100 maar ik weet eigenlijk dat dit niet gaat winnen, maar dat geeft niet want dit is al heel erg leuk en hoe belangrijk het is om naast de berg ellende ook opstekers te hebben. Dat wens je iedereen toe. Onwennig aan de telefoon zeg ik nog dat ik dit weekend niet gehuild heb. Dat ik me nog onrustig in mijn hoofd en futloos voel komt niet in me op, pas achteraf. Aan de telefoon ben ik een stuk zakelijker merk ik terugkijkend. Uit gewoonte?

Op papier kan ik nog nadenken over wat ik precies bedoel. Wat ik precies zeggen wil. In een gesprek met video zal ook beter zichtbaar zijn hoe ik me voel en hoe de case manager zich voelt. Dan komt er een zintuig bij en het is dan al meer werkelijk. Zorgen om de techniek komen vluchtig langs als stoorzender. Ik heb nog geen videocamera. Dit versterkt mijn angst een beetje en ik ben bang dat ik dan meer ga zwijgen en onrustig worden. Ik vind de case manager in het echt meer geruststellend.

Overal op Social Media draait iedereen door over Corona. Je kunt er niet omheen. Dat geeft bij mij onrust en zorgen maar doordat ik al zoveel vreemds en indrukwekkends heb gehad gaat het ook een beetje langs mij heen. Ik merk dat ik anderen kan helpen ermee om te gaan. Ik organiseer een feestje op Facebook met foto’s van confetti, slingers en drankjes. Iedereen vindt het leuk. We delen gedichten.

Charles Bukowski, een dichter, zegt dat je niet gek wordt van incest en oorlog maar van het afvoerputje dat verstopt is en van gebroken veters. Wat hij ermee bedoelt te zeggen is dat bij die kleine tegenslagen je merkt hoe je doordraait van incest, oorlog en ander leed.