Laat me niet lachen

Maar liever toch wel….

De corona maakt me prikkelbaar. Ik merk dat ik in een stemming raak van aanhoudend geïrriteerd zijn. Zou dat uiteindelijk de werking van het virus zijn? Irritatie – ziekte? Iemand vroeg me: zou het komen omdat ik ouder word, dat ik zo klagerig ben, zo geïrriteerd. Ik zei, nee, dat is volgens mij een corona- symptoom.

Iedereen fietst en wandelt maar in ‘mijn ‘omgeving. Mensen houden hun honden niet aangelijnd zodat die hond dwars op het fietspad staat en ik bijna val. Of zo’n klein keffend mormel komt achter je aan gerend, en ik ben bang dat ie aan mijn broek gaat hangen ….

Mensen gaan niet opzij, als ik zelf braaf een boogje maak en die anderhalve meter aan probeer te houden. Het is ook wel bizar, dat de term ‘met een boogje om iemand heenlopen’ nu zo ’n andere betekenis krijgt. Voor de c….tijd (ik kan het woord haast niet meer horen of schrijven) een negatieve uitdrukking, nu een must.

Door al die recreërende mensen zijn de bankjes op ‘mijn’ routes bijna altijd bezet. Ineens heeft iedereen vakantie en/of is gepensioneerd. Er zijn ineens veel motoren op de weg, die herrie maken en stinken.

Mijn betere ik zegt dat iedereen de behoefte heeft om erop uit te gaan, om te wandelen en te fietsen. En dat uiteraard niemand mijn toestemming nodig heeft. En dat het goed is dat dat gebeurt. En dat het ieders goed recht is, zelfs voor motorrijders. En dat het hier zo mooi is. En zo mooi weer ook!

Maar: mijn betere ik doet het niet zo goed. Ik ben zo’n mopperkont aan het worden….

Ik realiseerde me dat er een lock down is op vele fronten. Mijn lijf is traag, mijn darmen werken te traag, en mijn emoties zijn te veel in één lijn. Mopperig dus. Ik herinner me een term uit de Ollie B. bommelboekjes, (heel vroeger dus) waarin een personage zei: ‘ik ben gesloomtraagd’. Dat geeft de stemming prachtig weer.

Er moet weer beweging en reliëf in de emoties komen: Een keer ontzettend boos worden, een keer lekker janken, een keer in lachen uitbarsten, dat is wat nodig is, wat ik te weinig doe.

Een tijdje geleden las ik een column van Renate Wennemars, waarin ze schreef dat ze trampoline gesprongen had, met haar zoons, en hoe ze weer eens gelachen had. En hoe heerlijk dat was. En bijna onwennig. Ik merkte het zelf laatst ook, dat ik dacht: hoe voelt het ook alweer, dat je mondhoeken omkrullen in een glimlach, dat je het voelt gebeuren, dat je even een klein zonnetje voelt vanbinnen. Het overkomt me in elk geval als ik weer een stukje geschreven heb, en ik heb gelezen, dat het geplaatst gaat worden.

Het moet deze editie wel over corona gaan. Een woord dat de hele tijd door mijn gedachten sijpelt, en er voorlopig niet uit zal verdwijnen. Een raar ding, dat virus, met van die kleine tentakeltjes dat telkens overal afgebeeld wordt. Het zou zomaar een grappig ballonnetje kunnen zijn. Maar dat is het dus niet. Het moet heel serieus genomen worden en dat doen we ook. Mark Rutte heeft zijn grote glimlach thuisgelaten als hij ons toespreekt. Maar wat zou het leuk zijn als hij weer eens in schateren uitbarstte tijdens een persconferentie. Corona: ha, ha, wat een mop! Gewoon in de prullenbak gooien, niet meer naar kijken. Weg ermee!

Ik vind het leven af en toe best pittig, maar toch…ik wil het lachen niet laten, niet verleren. Thuis, vroeger, zeiden de familieleden vaak wat schamper: Sanne lacht altijd om haar eigen grapjes. Nu denk ik: natuurlijk doe ik dat! Stel dat ik mijn eigen gevoel voor humor niet zou waarderen, dan was het toch mijn gevoel voor humor niet meer! Ik wil de humor in mij weer opzoeken, voel hoe dat meer dan ooit van belang is. Grapjes maken, op de app, in de uitwisseling met anderen. En het lukt, de ene dag meer dan de andere, maar alleen het streven werkt al.

De glimlach opzoeken, voelen opkrullen. Laatst fietste ik één van mijn ‘rondjes’; ik stopte om foto’s te maken van een mooi plaatje: een ronde witte maan boven het veld. Een auto stopte, bleef staan met draaiende motor. ….toen ik klaar was met foto’s maken reed de auto verder. De bestuurster had in alle rust gewacht tot ik klaar was! Daarvan kreeg ik een grote glimlach: dit is er dus ook. Er zijn ook genoeg aardige mensen op de weg. Mensen die vriendelijk groeten, een kind dat je toelacht. Dat zijn glimlach momenten.

En soms moet er even flink gejankt worden. Omdat het niet wil, mijn lijf vervelend voelt zonder hapto therapie, omdat er zoveel ‘nee’ is door die corona. Rood- witte linten om de bank bij het rustpunt, zodat je staande je ijsje moet eten. Zoveel dicht en op slot. ….zoveel waakzaamheid, bij jezelf, en bij anderen, zo’n oneindige stroom van berichten. En ook dat doet goed, even uithuilen om alles wat lastig is, om alles wat nog onzeker is, om wat je graag zou willen maar nog niet kan….

Dit stukje schreef ik een paar weken geleden; intussen is er al meer ‘opening’. Zelden zo blij geweest met de kapper, vorige week, met de pedicure, de gesprekjes, en… de eerste behandeling bij de hapt therapeut. Het lijf leeft weer, er komt weer reliëf.