Hoor mij!

Inge

‘…Dan kunnen we je niet verder helpen. We zijn te ver van je af als je in crisis raakt. Het enige dat ik voor je kan doen is een crisisopvang bellen.’

Daar zat ik, op een kleine zwart-leren bank in een klein kamertje met gele muren en twee ramen waardoor je uitkeek op nog meer hoge gebouwen. De psychiater die schuin tegenover me aan zijn bureau zat, was zijn eigen praktijk aan het opzetten in een appartement op de 14-de verdieping van een complex.

Ik had eindelijk de moed bij elkaar geraapt om te vertellen dat ik het leven niet meer zag zitten. Het deed me pijn dat hij zei dat hij niks voor me kon betekenen. Hij was blijven doorvragen hoe het nu echt met me ging. Ik kreeg het vertrouwen dat het dit keer oké was om het te vertellen, maar niets was minder waar. Zie je wel, ik had het beter niet kunnen zeggen. Waar moest ik nu de resterende maanden naar toe? Ik stond op een ellenlange wachtlijst om ergens voor een langere tijd te worden opgenomen. Ik was naar deze psychiater doorverwezen om de maanden te overbruggen met een deeltijdbehandeling. Alles was beter dan thuis zitten wachten terwijl de maanden voorbij kropen.

Moest ik het nu echt weer zelf uitzoeken? Ik wilde absoluut niet worden opgenomen bij de crisisdienst. Ik wilde niet mijn enige vrijheid die ik had, ook nog moeten opgeven.

Hij ging verder: ‘Lijkt het je niks, twee weken rust, dat alles van je over wordt genomen?’

Ik keek hem achterdochtig aan, was hij serieus? Snel antwoordde ik, ’Ik zal wel terug naar de huisarts gaan en met haar kijken naar een plan.’

Ik ging echt niet naar de crisisopvang. Ik wilde de controle houden. Het enige dat ik wilde was hulp, een behandeling.

Hij knikte.

Terwijl ik op stond voelde ik de brok in mijn keel en een enorme zwaarte die op me drukte. Ik gaf hem een hand, liep door de deur het appartement uit. Ik stapte de lift in en dacht: dit ga ik dus nooit meer tegen een hulpverlener zeggen.