Over het aanleren van zelfmanagement bij een bipolaire stoornis

Silvio van den Heuvel promoveerde gisteren, 11 januari, aan het Radboudumc met een onderzoek over het aanleren van zelfmanagement bij een bipolaire stoornis.

Silvio werkt bij Dimence als onderzoeker bij het Specialistisch Centrum Bipolaire Stoornissen (SCBS). Hij is verpleegkundige sinds 2000, afgestudeerd in de wijsbegeerte en zit vanaf 2011 in een promotietraject. Tot voor kort was hij twaalf jaar werkzaam bij Saxion als docent verpleegkunde, maar hij is in zijn ambitie om onderzoek en onderwijs te koppelen aan praktijk sinds kort werkzaam als verpleegkundige in opleiding tot specialist ggz in het team ontwikkelingsstoornissen in Almelo.
 

Bipolaire stoornis

Een bipolaire stoornis is een ernstige psychiatrische aandoening die gepaard gaat met wisselingen in activiteit en stemming variërend van een manie tot een depressie. In Nederland is ongeveer 1,3% van de bevolking gediagnosticeerd met een bipolaire stoornis. Naast medicamenteuze en psychologische behandeling adviseert de huidige multidisciplinaire richtlijn om patiënten zelfmanagement van een bipolaire stoornis aan te leren om herhaalde episoden te verminderen.
 

Zelfmanagement

Zelfmanagement is een bundel aan niet-medicamenteuze interventies (o.a. monitoring van stemming, vroege signalering, terugvalpreventie en sociaal ritme therapie). Recente studies tonen aan dat deze losse interventies effectief kunnen zijn voor een deel van de patiëntenpopulatie. Maar wat ten grondslag ligt aan deze wisselende uitkomsten en hoe deze interventies geïntegreerd aangeboden kunnen worden, is onbekend.
In dit proefschrift is daarom onderzoek gedaan naar de werkingsmechanismen in het aanleren van zelfmanagement bij een bipolaire stoornis.
 

Onderzoek

Het onderzoek toont aan dat de toegevoegde waarde van stemmingsmonitoring als onderdeel van de behandeling wordt erkend maar het dagelijks toepassen als een aanzienlijke last wordt ervaren. Belemmerende factoren in het gebruik zijn een te vroege introductie voordat de impact van de diagnose is verwerkt en de beperking het instrument te personaliseren. Ook blijkt dat het leerproces naar zelfmanagement van een bipolaire stoornis plaatsvindt in een netwerk.
Een belemmerende factor voor patiënten in dit leerproces is de sluimerende angst voor terugkerende episodes. Voor mantelzorgers is dit het beheersen van de emotionele expressie, het reflecteren op de oorsprong van conflicten, en het leren beperken van hun overbezorgdheid door verantwoordelijkheden te delen met patiënten en professionals.
 

Praktijk

Een samenwerking zoeken in een ondersteunend, lerend netwerk van patiënten, hulpverleners en naasten, is essentieel voor succesvol zelfmanagement van een bipolaire stoornis. De nadruk ligt vooral op vroege signalering, een lerend netwerk en herstel van vertrouwen.

Bron: Persbericht Domence

 

-----------------------------------------------------------------------------------------

Vind je dit interessant? Misschien is een abonnement op de gratis nieuwsbrief dan iets voor jou! GGZ Totaal verschijnt tweemaal per maand en behandelt onderwerpen over alles wat met de ggz te maken heeft, onafhankelijk en niet vooringenomen.

Abonneren kan direct via het inschrijffomulier (http://www.ggztotaal.nl/pg-29166-7-89775/pagina/abonneren.html), Opgeven van je mailadres is voldoende.
Of kijk eerst naar de artikelen in de vorige magazines (http://www.ggztotaal.nl/pg-29166-7-89779/pagina/e-magazine.html).

mantelzorg xx mantelzorg xx

Reacties
Reactie: (John Huijg)
22-3-2021, 15:01
Goede zaak zelf-management aan de orde te stellen. Maar in wezen is zelf-management wat ieder mens (tenzij hij of zij een ezel is, die zich driemaal stoot aan.....) als eigenschap heeft: leren door o.a. bewustzijn, inzicht en/of vallen+opstaan. Jammer, dat het onderzoek gebaseerd is op de 'oude' GGz: een DSM-'diagnose', die geen diagnose is, maar een zeer globale classificatie. De Nieuwe GGZ gaat met de ggz-cliënt (+ b.v.k. naasten) op zoek naar een (voorlopige) 'theorie/hypothese van het ont- en voortbestaan van de psychische verstoring of ontregeling' en baseert daarop wat hij/zij aan herstel-ondersteunende hulp eventueel nodig heeft. Laten we ophouden te spreken over 'het verwerken van de (DSM-) 'diagnose', maar ga als professional aan het werk door met die persoon een 'echte' diagnose te zoeken... Begin met 'personaliseren' naar een diagnose als een werk-hypothese, in plaats van jouw zgn. 'instrument' te gaan personaliseren! Ga cliënt-gestuurd werken MET de cliënt en zijn omgeving, en zet hem of haar niet in de aanpassingsmodus als de ouderwetse volgzame en lijdende patiënt en de alwetende dokter! Stop met dat aanbod-/professional-gerichte werken: wees een dienstbare helper en zet dan je expertise, creativiteit en betrokkenheid in! Tot slot: volgens insiders zal bij een bipolaire aandoening meestal (ook) sprake zijn van psycho-traumatisering (en dan bedoel ik dat niet als een DSM-stoornis. John Huijg (volgens DSM met een 'bipo'-type 2 stoornis)