De pieper

Saskia Bos

Ik lig er nog steeds wel eens wakker van. Van die ene keer dat ze voor mij op de pieper drukten.

Ik zat al weken in de separeer. In een kale, betonnen ruimte met als enige inrichting een matras, een stugge deken en een kartonnen po. Heel af en toe mocht ik een half uurtje naar de afdeling, maar daarna moest ik weer terug het betonnen hok in. De keer dat ze voor mij op de pieper drukten, was toen ik teruggebracht werd naar de separeer en mij voor de zoveelste keer helemaal uit moest kleden.

“Ik moet weer de separeer in, maar ik ben het helemaal zat. Elke keer erin en eruit, dat gehannes en dat gedoe aan mijn lijf. Laat me toch met rust! Maar zoals elke keer moet ik me ook nu weer uitkleden. Alles moet uit, mijn oorbellen, mijn haarelastiekje en ook mijn onderbroek. Tot nu toe werkte ik steeds mee, maar mijn onderbroek wil ik nu echt niet afgeven. Ik heb vandaag last van afscheiding en vind het zo vies om geen onderbroek aan te hebben. Waarom moeten ze hem eigenlijk hebben? Ik ga mezelf echt niet pijn doen of doodmaken met een vuile onderbroek.

Ze blijven erom vragen, maar het antwoord blijft NEE!”

En toen drukten ze op de pieper. Na meerdere opnames ken ik het schelle, alarmerende geluid maar al te goed, maar ze hadden er voor mij nog nooit op gedrukt. Ik ben niet agressief, ik heb nog nooit een verpleegkundige met één vinger aangeraakt en zelfs mijn taalgebruik is altijd netjes. En toch drukten ze voor mij op de pieper! Alleen omdat ik mijn onderbroek niet wil afgeven.

“Het alarm gaat af en binnen no time komen er mensen de separeer in rennen. Ik word op mijn buik tegen de grond gedrukt. Met z’n allen trekken ze mijn onderbroek uit. Ze blijven mij vasthouden en even later geeft iemand me ook nog een prik in mijn kont. Daarna gaan ze weg, maar niet gewoon, nee, één voor één. Eerst laten twee mannen mijn benen los en rennen naar de deur, toen mijn romp, daarna mijn armen enz. enz. Zoals ze op Discovery Channel een gevaarlijke krokodil vrijlaten, zo laten ze mij nu los. En ik doe nog steeds niets, ik lig op de grond, in shock, helemaal naakt en verroer me niet.`Later kruip in onder de deken om mijn naaktheid te verbergen en huil totdat het sederende middel zijn werk doet”.

Ik lig er nog steeds wel eens wakker van, maar hopelijk in de toekomst niet meer, want ik krijg nu, jaren later, traumabehandeling bij de ggz om de nare herinneringen uit de separeer te verwerken. Straks lig ik er niet meer wakker van, maar ik hoop het geluid van die pieper nooit, maar dan ook nooit meer te horen.

Saskia Bos is auteur van het boek ’Schizofrenie en bergen beklimmen’