Nostalgisch verlangen

Joël Duba

Wat kan ik deze man leren? Deze kwieke vijftiger die met een vrolijk gebaar de voordeur opent. Begeleiding al verwachtend, staat de fluitketel op het kookpitje voor een sterke bak koffie, te pruttelen. Met een soms vileine glimlach, de reactie van de begeleider afwachtend, worden de zoveelste nieuwe aanwinsten in huis getoond, terwijl er ondertussen een koekje of karamel klaargelegd wordt. Ik dank steeds voor de ‘gastvriendelijkheid’, hetgeen een onbewuste, maar gelukkige verspreking is.

Wat kan ik deze man leren? Hij, die zo begaan is met de mensen om hem heen. Zich oprecht zorgen maakt, wanneer een begeleider even ziek is en waar iedereen op zijn of haar verjaardag een mailtje ontvangt met een ‘fotoshop’, vergezeld van een lief bericht. Goedheid gaat ver, maar kent ook grenzen. Die grens ligt bij iedere willekeurige klantenservice in het land. Ik stel mij zo voor, dat er bij KPN een alarm afgaat, wanneer zijn telefoonnummer in beeld verschijnt en er dan in aller haast de meest de-escalerende medewerker opgetrommeld wordt om hem te woord te staan. Onbegrip en onduidelijkheid in deze snelle, geautomatiseerde tijden, zorgen voor kortsluiting in een brein dat ingesteld is op een decennium dat men nog voor een pond suiker naar de kruidenier ging.

Wat kan ik deze man leren? Een man die zoveel meegemaakt heeft in zijn leven. Die kan vertellen hoe het was toen het woord ‘autisme’ nog niet in de boeken stond. Die als klein kind, ver weg, een tijd bij de zusters woonde, een onbegrepen maar gelukkige jeugd kende en kan vertellen hoe het is om je staande te moeten houden op een werkplek zonder regelingen en faciliteiten, om vervolgens steeds maar weer weggesaneerd te worden.

Wat kan ik van een man leren die boordevol verhalen zit? Die archiveren tot kunst verheven heeft. Ieder mailtje, brief en foto wordt gecategoriseerd en op zijn computer opgeslagen. De rapportkaart van de eerste klas wordt moeiteloos tevoorschijn gehaald en als we een nostalgische duik in het verleden nemen, zien we een foto uit een tijd dat sepia nog geen keuzefilter was. Waarbij ‘gezelligheid’ uitgedrukt wordt in, met de familie al rokend rond een met een tapijtje beklede tafel te zitten. Een tijd waarin de mensen nog écht tijd voor elkaar hadden, zo stelt hij.

Wanneer ik ondertussen halverwege mijn dampende kop koffie ben, ga ik er nog eens goed voor zitten, neem nog een karamel en luister naar het verhaal over die keer dat hij de Paus de hand heeft geschud. Ook daar hoort uiteraard een foto bij!