'Nou, hou dat maar op toeval'

The Big Bang Theory

Vandaag gaan we fietsen naar Marken. Mijn maatje heeft veel zenuwpijn, echt heel veel pijn, maar vandaag heeft hij een goeie dag. Het is prachtig weer. Zinderend en windstil. Zoals er maar een paar dagen per jaar zijn.

Mijn maatje heeft een accufiets, we praten wat aangenaam.
Ik heb best moeite om hem bij te houden op mijn ATB. Ondanks dat ik 16 jaar jonger ben.
Vlakbij het Paard van Marken, rusten we uit en gaan wat ravitailleren (krentenbollen eten op een bankje). We zien zwaluwen laag vliegen. Als een soort roekeloze straaljagers zitten ze achter de insectjes aan. Verder vrede en rust.
Mijn maatje vertelt dat hij een goede dag heeft. Vandaag weinig pijn. Hij loopt al twaalf jaar met zenuwpijn rond, na een mislukte operatie aan zijn voet. Bij een dag met weinig pijn voelt hij van bijna niks tot iets van brandnetel-achtige prikkels aan de binnenkant van zijn been. Bij meer pijn voelt hij duizend naalden prikken in zijn been en bij ondraaglijke pijndagen voelt het alsof er constant een vrachtauto op zijn voet staat.

De pijn is progressief, maar met methadon wordt het stevig onderdrukt, door gewenning zal deze pijnstilling langzaam uitdoven. Geen fijn leven of vooruitzicht.
Mijn maatje vertelt in bedekte termen dat hij daarom euthanasie wil plegen.
Deze aanvraagprocedure duurt wel zes maanden. En er moet echt wel serieus iets aan de hand zijn. De diagnose moet vastgesteld kunnen worden dat je ondraaglijk lijdt.

Op de terugweg eten we een ijsje. Bij de Schellingwouderbrug rijdt mijn maatje triomfantelijk en onvermoeibaar voor mij uit omhoog. Hij kijkt achterom waar ik blijf. Ik heb de tong op mijn schoenen en begrijp niet waarom hij eigenlijk zo ziek is.
Hij heeft vandaag een extreem goede dag en is sterk.

Tijdens onze latere ontmoetingen praten en filosoferen we veel. We hebben een klik qua complexiteit en nuchterheid. Zo heb ik heel toevallig nog een ander maatje die op precies dezelfde geboortedatum is geboren (dus op de dag af hetzelfde) en ook last heeft van zenuwpijn. Ik twijfel nog of dit allemaal van bovenaf gestuurd is of gewoon toeval, waarop mijn maatje met sonore stem zegt: ”Nou, hou dat maar op toeval”.

We zitten op de bank bij mijn maatje thuis, mijn maatje gaat volgende week afscheid nemen van het leven, ik weet niet wat ik moet zeggen. We wisselen trivialiteiten uit. Hij kijkt televisie: ’The Big Bang Theory’ en zegt dat ik dat ook moet kijken, lekker ongecompliceerd leven en genieten.

Ik heb hem bedankt na onze laatste bijeenkomst. En via de WhatsApp schreef ik op zijn een-na-laatste dag: dat hij zo een bijzonder mens is en ik hem altijd in mijn hart draag, zolang ik leef en wens hem een fijne reis naar het eeuwige niets waar waarschijnlijk geen beloning staat te wachten.

Waarop hij terug-appte: ”Dankjewel Jeroen, maar jij bent minstens net zo’n een bijzonder mens en ik ben dan ook blij je ontmoet te hebben en neem je met me mee in mijn hart. Als er misschien toch een beloning ligt in het eeuwige niets zal ik een manier vinden om het je te laten weten.”