Ontroostbaar

Een gedicht van Gisele Vranckx

De leegte die jij nalaat

Kan ik niet overzien

Ik voel me zo verloren

En eenzaam bovendien

De storm op het water

Kan ik niet meer bevaren

Ik sta liever niet stil

Bij wat ik wil bewaren

De hevigheid van tranen

Zien door mijn ogen pijn

Ik wil je niet verliezen

Voor altijd bij jou zijn

Ik wist dat dit zou komen

Een weg die jij zou gaan

En ik een stukje meeliep

Tot’eind van jou bestaan

Nu zoek ik naar dat woord

Wat omschrijven zou

Maar alles lijkt nu zinloos

Mijn God, ik hou van jou

Mijn voeten wegen zwaarder

Mijn hoofd is volgeboekt

Mijn wezen is ontroostbaar

Die jou in in mij nog zoekt