'Het lijkt hier wel een gekkenhuis'

Ooit was ik op bezoek bij mijn zoon, op de gesloten afdeling van een psychiatrische kliniek. Ik mocht gewoon in de zaal bij hem zitten. Dat vonden we allebei ook het prettigst.

Aan de andere kant van de zaal was blijkbaar iets gaande. Er werd geschreeuwd. Een stoel viel om. Daarna  meer geschreeuw. Mijn zoon vertrok geen spier, hij had dit blijkbaar al vaker meegemaakt. Ikzelf liet het ook langs me heen gaan. Ik veronderstelde dat iemand’s psychose opspeelde. Ik had er alle vertrouwen in dat de verpleegkundigen wisten hoe ze die meneer of mevrouw konden helpen.

Aan een tafeltje naast ons zaten twee vrouwen. Dertigers. Uit opmerkingen die ik hen had horen maken, had ik al opgemaakt dat ze beiden daar waren opgenomen. Ze hadden kennelijk een klik met elkaar. Ze waren opgewekt en ze spraken met een gezonde dosis zelfspot over zichzelf en hun psychische aandoeningen.

De vrouwen keken wél op van het lawaai dat we hoorden. “Nou nou” zei de een. En toen maakte de ander een opmerking die me altijd is bijgebleven. Met een brede glimlach zei ze:

“Het lijkt hier wel een gekkenhuis!”.

Zo’n relativerend grapje had ik net nodig, als verdrietige en ongeruste vader.

Met mijn zoon gaat het inmiddels goed. Die twee vrouwen heb ik nooit meer ontmoet. Maar ik weet bijna zeker dat zij ook weer zijn opgekrabbeld. Dankzij hun veerkracht en hun relativeringsvermogen.

Dit is één van de acht verhalen die de jury uit alle inzendingen van onze verhalenwedstrijd koos.
Hier vind je de andere zeven inzendingen die de shortlist haalden en het jury-verslag. (https://www.ggztotaal.nl/nw-29166-7-4094002/nieuws/de_jury_heeft_gesproken.html?page=3)