Slagkracht

Met smart heb ik gemerkt dat ik bijna twintig jaar lang bij vlagen een zielenzorgzombie ben geweest, en nu nog steeds. Momenteel krijg ik ongeveer een derde van de normale c.q. oorspronkelijke dosering dwangmedicatie ingespoten. Het besef is gegroeid en gekoesterd dat alle succes in iemands leven gebaseerd en gefundeerd is op goede wil, uiteraard ook met gebruik van goede voeding: voeding als medicijn. mijn genen lijken relatief snel te kunnen veranderen vergeleken met andere mensen, zo voel ik dat. Het is voor mij heel belangrijk om de dag te plukken en niets uit te stellen tot de volgende dag, daarbij was - en ben - ik een gezombieerde sufkop die onvoldoende leek te beseffen hoe traag en tragisch-triest deze stil- en daarmee achterstand in het dagelijks leven tot uitdrukking kwam.

Er is immers zo bijzonder veel te doen en te ontwikkelen in dit fijne, gave land. Dat had ik eerst lang niet allemaal door. Met plezier en ook psychoanalytische interesse neem ik daarom deel aan bingo’s, collectes, meditaties, demonstraties, prijspuzzels, excursies, enzovoorts. Wat daarbij in kosmisch opzicht op lijkt te vallen is, dat ik in mijn eentje die dingen doe. een vriendin heb ik nooit gehad en vrienden ook niet.

Ik ben al wel over de 30 geweest en wil mijn studie wiskunde opnieuw gaan oppakken. Dat wordt echter steeds maar uitgesteld door de genoemde andere activiteiten en niet in de laatste plaats doordat ik nog steeds een gifspuitzombie ben, gelittekend en getraumatiseerd, en ook nog gestigmatiseerd, en ik kan niets anders doen dan de dag te aanvaarden en niet lui te zijn. Doch door genoemde chemie wordt men vadsig. het heeft alles wat tegenovergesteld is aan een goed, gelukkig, gezond leven zoals dito mensen met de juiste levensinstelling dat ook inderdaad willen aanvaarden en aangrijpen.

De tijd dringt, vliegt, beukt, jaagt, knalt mij om de oren en juist daarom is het belangrijk om opzettelijk en bewust het, populair gezegd, rustiger aan te doen. Dit kan alleen op rustige, groene, fijne plekken, ver van de instelling en de plaatsen waar ik tot nu toe kwam met bus en trein. Ik weet van jullie dat verhalen die over het eigen ik gaan weinig kans maken, maar weinig is niet hetzelfde als niets.

Het voelt goed voor mij om mij op deze manier te uiten, en te participeren via een wedstrijd. Soms, en zeg maar gerust vaak, moet ik schakelen, meer nog dan dat logisch lijkt of dan dat een gemiddelde burger zou doen of aan zou kunnen. Want anders kom ik niet aan rust, nieuwe omgevingen en kansen toe, dat besef ik maar al te goed, en niemand kan me dat afpakken. Dit verhaal is een beetje in een andere trant of stijl gemaakt dan dat ik oorspronkelijk voor ogen had, maar dat komt doordat het over tien minuten al moet zijn aangeleverd. Soms doe ik inderdaad dingen op het allerlaatste moment, en dat siert en tekent mij wel. Goh, leuk dat ik dit alsnog heb kunnen meepakken, en ik laat nog wel weer van me horen hoor, aan de maatschappij, waar ik deel uit van wil en mag maken.

Dit is één van de acht verhalen die de jury uit alle inzendingen van onze verhalenwedstrijd koos.
Hier vind je de andere zeven inzendingen die de shortlist haalden en het jury-verslag. (https://www.ggztotaal.nl/nw-29166-7-4094002/nieuws/de_jury_heeft_gesproken.html?page=3)