De geruststelling van de wachtkamer

Daar sta ik dan voor de eerste keer. Pal voor het gebouw waar de GGZ gevestigd is en waar ik zo meteen naar binnen moet lopen. Ik kijk een beetje schichtig om me heen. Mensen zullen zien dat ik hier naar binnen loop. Dan moet er vast wel iets heel ergs mis met me zijn. Gelukkig zitten er nog meer bedrijven in hetzelfde pand gevestigd, dus ik kan altijd nog doen alsof ik een afspraak bij een ander bedrijf heb. De GGZ zit op de tweede verdieping, maar ik ga nog even snel naar de wc op de 1e verdieping. Zo ver mogelijk bij die ene plek vandaan, waar ik nu al een haat-liefde verhouding mee heb. Ik wil wel hulp, maar eigenlijk wil ik het liefste normaal zijn. En normale mensen hoeven niet naar de GGZ toch?

De wachtkamer op de 2e verdieping doemt voor me op. Gelukkig, er zit niemand. Wat een opluchting. Ik hoef geen onwennig ‘hoi’ te zeggen. Of is dat hier raar om hier te doen, flitst er door mijn hoofd? Ik weet duidelijk niet wat de etiquette regels hier zijn. Het bankje waar ik plaats op neem zit eigenlijk niet zo lekker en ik weet niet wat ik moet verwachten. Ik voel me vooral ongemakkelijk. Ik ben dan ook blij dat ik maar twee minuten voor aanvang van de intake ben gekomen, zodat ik me hier niet al te lang druk om kan maken.

Ook voor de tweede, derde en vierde afspraak verschijn ik maar nèt voor de afgesproken tijd. Het bankje waar ik meestal plaatsneem zit nog steeds niet echt lekker, al voelt het al wat meer vertrouwd. Ik ben zelfs al een keer naar de wc op de 2e verdieping geweest. De wachtkamer is eigenlijk best leuk ingericht. Er hangt een vrolijke koekoeksklok met een vogeltje die echt naar buiten komt wanneer de klok een heel uur slaat. Er wordt verse koffie voor je gezet (niet zo’n vieze automaten koffie) en de langslopende therapeuten begroeten je alsof ze een kennis tegen komen op straat. Er wordt gelachen en gepraat met elkaar. Inmiddels heb ik twee therapeuten en soms kom ik de een tegen in de wachtkamer, terwijl ik een afspraak met de ander heb. Er wordt gevraagd hoe het met me gaat en of ik al koffie heb gehad. De vijfde keer presteer ik het zelfs om vijf minuten voor de afgesproken tijd in de wachtkamer te zitten. Zodra ik vervolgens opgehaald wordt en de therapieruimte inga, stort ik volledig in. De sessies zijn zwaar en kosten veel energie. Maar zodra ik de week erop de wachtkamer weer inkom, weet ik het weer. Ik zit hier goed.