De engel op slippers

Naar aanleiding van zijn boek De engel op slippers spreekt Johan Atsma met auteur Gé Sluijs over leven en dood, gedenkstukken, wedergeboorte, vriendschap, spiritualiteit en toeval.

Gé Sluijs schreef zijn boek De engel op slippers, dat eind vorig jaar bij Paris Books werd uitgegeven, om zijn levensverhaal met de lezer te delen in de hoop dat het inspiratie oplevert. Het is een duidelijk en indringend verslag geworden van een leven dat dreigt geheel vast te lopen. Doordat Gé open, eerlijk en confronterend verslag doet van zijn gedachtes, overwegingen, frustraties enzovoort, krijg je waarschijnlijk meer begrip voor de problemen van mensen die ernstig met zichzelf in de knoop zijn geraakt. Tegelijkertijd is het een verslag van hoop waarin duidelijk wordt dat toeval niet bestaat. Als je er oog voor hebt. Het boek vormt daarmee ook een pleidooi om in jezelf te graven en op zoek te gaan naar zingeving van wat je beleeft. De spiritualiteit die Gé laat zien en voelen komt eerlijk, nuchter en heel reëel en overtuigend over en dat maakt het boek bijzonder.

Reden genoeg om met Gé in gesprek te gaan in zijn woonplaats Venlo Blerick.

Snaar

“Ik heb mijn bril toen afgezet, ik ben met een andere bril gaan kijken”, is een van de analogieën die langskomt in ons gesprek om woorden te geven aan wat Gé Sluijs is overkomen in de periode na zijn ontmoeting met Michael, de in zijn boek zo genoemde engel op slippers. Het blijkt niet eenvoudig om er woorden voor te vinden maar het gesprek daarover levert inspirerende en ook emotionele momenten op.

Depressie, een gebrek aan eigenwaarde, boosheid, woede zelfs speelde lange tijd een belangrijke rol in het leven van Gé. Een leven dat bergafwaarts ging en uiteindelijk leidde tot opnames in de psychiatrie en een verblijf in een daklozenopvang. Daar ontmoette hij Michael. Die sloeg een snaar aan bij Gé die hem tot dan onbekend was gebleven.

-

“Hoi. Ik ben Michael”, zei hij. “Sorry, ik geef geen hand kerel, in verband met corona hè?” Hij lachte vriendelijk naar me terug. “Oh, doe je daar aan mee?” “Ja, ja” zei ik tegen hem, terwijl ik kortsluiting in mijn hoofd kreeg. Hoe kon hij zo aardig blijven terwijl ik hem afwees? Hij bleef me vriendelijk aankijken.

-

Edelstenen

Inmiddels heeft Gé zichzelf herontdekt, speelt spiritualiteit een belangrijke rol in zijn leven en lacht het geluk hem toe. Dat klinkt als een welhaast onwaarschijnlijk scenario na twintig jaar ggz. Maar na een intensief gesprek is mij duidelijk geworden dat er inderdaad verrassende wegen mogelijk zijn die leiden naar geluk.

Hoe is het met je? Is dan een logische eerste vraag.

Gé steekt van wal en al snel ontspint zich een gesprek dat ook bij mij de nodige associaties oproept. Sinds een half jaar is er een nieuwe liefde in zijn leven waar hij heel gelukkig mee is. “Dat geeft mijn leven een nieuwe dimensie, iets waar ik heel dankbaar voor ben.”

Sinds een jaar is Gé een eigen praktijkje begonnen, hij maakt objecten van epoxyhars en edelstenen en verkoopt dat op beurzen waar hij ook zijn boek aan de markt brengt. Hij is bezig met de voorbereidingen voor een lezing, “want mijn verhaal kan mogelijk mensen bewegen, heb daar ideeën over”.

Gedenkstukken

Vorig jaar oktober is zijn vader overleden. Dat was voor Gé een heftige, maar ook een intens dankbare tijd. “Doordat ik heb vergeven heb ik - na twintig jaar geen contact - nog een intens mooie tijd met pap beleefd.” Die tijd bracht ook het idee om met de as van overledenen iets te gaan doen in de epoxy. Met de as van zijn vader is Gé gaan oefenen. Hij heeft daar nog wel toestemming voor gevraagd aan vader. “Iedere beurs is hij nu bij me… en mensen reageren enthousiast op de gedenkstukken die ik maak.“ Zijn vader had een eigen begrafenisonderneming. “Het is bijzonder hoe ik na het overlijden van mijn vader in deze branche iets ben gaan doen, evenals mijn zusje die inmiddels begonnen is als uitvaartverzorgster. Alsof pap de weg voor ons heeft vrijgemaakt.”

Ik leef!

“Het gaat goed met me, ik ben sinds drie jaar van alle medicatie af en heb afscheid genomen van de ggz. Het gevoel dat ik weer echt leef maakt me dankbaar, maar is soms ook intens. Ik heb zo lang niet gevoeld, door Ritalin, slaapmedicatie en antidepressiva. Ik kon niet huilen, niet lachen , ik was verdoofd en kon niet naar mijn pijn. Ik was een kluizenaar. Nu voel ik weer alles, dat is fijn en tegelijk kan het ook overweldigend zijn. Dat maakt me soms nog wel wat angstig, maar ik leer steeds beter de balans te vinden. Daarin heb ik steeds meer vertrouwen. Ik leef! Dat heb ik jaren niet kunnen zeggen!”

“In al die jaren ervoor heb ik nooit het gevoel gehad dat ik zelf aan het stuur stond, iedereen moest mij redden. De ontmoeting met Michael was een keerpunt. Ik begon me te realiseren dat ik mijn eigen leven vorm kon geven zoals ik dat wilde.”

Wedergeboorte

Maar wat deed die ontmoeting met Michael dan?, vraag ik.

“Ik had een soort buitenlichamelijke ervaring, ik wist niet wat gebeurde maar had het gevoel dat ik overgenomen, gezuiverd werd. Ik voelde me rustig, energiek na dat moment. Hij was de eerste persoon na al die jaren die mij zag en hij hielp me herinneren wie ik in essentie was. Een soort wedergeboorte. Opeens was ik in het moment en zag ik de dingen heel helder.”

“Ik kan het nog steeds niet goed uitleggen wat daar is gebeurd. Er was een uitwisseling in energie, alsof hij me in het nu plaatste, ontkoppelde van alles wat er was gebeurd met me in al die jaren.”

Spiritualiteit

“Het was geen toeval dat onze paden elkaar daar kruisten. We hebben daar allebei veel aan gehad. Sinds het boek uitkwam is er nog veel gebeurd en dat heeft onze prachtige vriendschap nog meer diepte gebracht. Na een periode van geen contact kwamen we elkaar in één week tijd op vijf verschillende plekken weer tegen. Dat was geen toeval, we hadden nog iets te doen samen. We besloten toch nog eens te gaan wandelen en spraken wat dingen uit die waren voorgevallen. In coronatijd hebben we verbindingsavonden georganiseerd, waar veel over spiritualiteit werd gesproken, ter ondersteuning van mensen die het in deze tijd moeilijk hadden. Daar zijn prachtige dingen gebeurd. Ook organiseerden we wandelingen, in het kader van verbinden met elkaar. Tijdens een van de laatste wandelingen ontmoette ik mijn nieuwe liefde. Midden in het bos, kwam ze aanlopen.”

Toeval

Al pratend leidt ons gesprek regelmatig naar de vraag of toeval bestaat en ook hoe psychische onbalans toch een betekenis kan hebben voor je, een verhaal vertelt vanuit een ander gezichtspunt dat je serieus moet nemen. “Er zijn sinds mijn ontmoeting met Michael zoveel toevalligheden gebeurd, ze staan beschreven in mijn boek.”

“Ik had weinig middelen, maar wilde een vakantie samen met mijn dochter. Een paar dagen samen naar zee leek me heel fijn. Ik had het gewenst en een paar dagen later gebeurde er iets bijzonders. Via een facebookvriendin ontving ik uit het niets een bericht: “Hoi Gé, je doet zo’n mooie dingen en ik wil je iets aanbieden. Vind jij het leuk om binnenkort samen met je dochter een weekje in mijn huisje aan zee te zitten? Ik ga zelf weg en onze kat moet verzorgd worden. Denk er maar eens over.”

“Er is denk ik meer dan wij kunnen waarnemen en hoe vaker het gebeurt hoe minder ik er van snap. Blijkbaar doe ik iets goed sinds een aantal jaren, al snap ik er soms helemaal niets van hoe het allemaal op mijn pad komt. Wat ik wel weet, is dat hoe meer ik verbind met wat ik wens vanuit mijn hart, zonder eigen belang, hoe beter het leven voor me gaat werken. Hoe mooi dingen dan op hun plek vallen.”

“Sinds ik mijn vriendin heb leren kennen, voel ik een andere behoefte om naar buiten te treden, met name via social media. Ik bouw in rust verder aan mijn praktijk en mag fantastische dingen doen. Ik ben een lezing aan het voorbereiden, waar ik straks mee naar buiten ga treden.”

Opgroeien

Het praten over toeval, het gevoel dat gebeurtenissen voorbestemd lijken en daarbij het overkoepelende begrip spiritualiteit roept als nuchtere Amsterdammer vele vragen bij mij op. Wat moet ik hier nou mee, denk ik dan. Tegelijkertijd komt het verhaal van Gé volkomen integer op me over. Hij kan heel duidelijk maken hoe hij een en ander beleeft, zonder zelf ook altijd te begrijpen wat hem overkomt. Dat wordt gaandeweg ons gesprek heel duidelijk. Het is een prachtig verhaal en er zijn meerdere werkelijkheden. Maar aan dat hoofdstuk is heel wat vooraf gegaan en niet in de laatste plaats is Gé’s opgroeien met de nodige hindernissen verlopen. Hij schrijft daar gedetailleerd en open over in zijn boek. Op mij komt dat bij lezing over als wat ik in ons gesprek noem: een rampzalige jeugd. ‘Rampzalig’ is niet het woord dat Gé er voor wil gebruiken: “Ik heb als kind sommige dingen niet gehad. Ik kon vaak geen beroep doen op mijn ouders. Vader was altijd aan het werk, ik zag hem nauwelijks. Mijn moeder had vaak geen ruimte door haar eigen struggles om overeind te blijven. Zodoende kon ik bij niemand terecht en daarnaast was er een dominante zus die veel bepaalde binnen ons gezin. Het voelde vaak onveilig thuis. Ik ontwikkelde in mijn jonge jaren een soort introvertheid en een enorme opbouw aan spanning en boosheid. De verschillende ingrijpende gebeurtenissen in mijn leven hebben ervoor gezorgd dat ik mechanismen ontwikkelde die schadelijk werden voor mijn gezondheid en me weg hielden bij de liefdevolle man die ik eigenlijk altijd was, maar ik kon er niet meer bij. Het leven werd een gevecht en alles deed pijn. Ik klopte aan voor hulp, maar het enige wat ik kreeg waren labels en pilletjes die me zouden helpen.”

Transformeren

“Ik ben er van overtuigd dat als ik onder andere omstandigheden was opgegroeid, ik hier niet zo had gezeten”.

“Mijn leven is gelopen zoals het moest lopen en ik kan er nu dankbaar voor zijn. Ik heb niet geleefd in die moeizame jaren, aan de andere kant heb ik als ziel die rijping nodig gehad. Wanneer de last hoog genoeg is en wij onze verantwoordelijkheid nemen, is transformeren mogelijk. Hoe groot je rugzak ook is.”

Geboorte

Gé schiet vol bij de herinnering aan een van de meest confronterende momenten uit zijn leven. Het moment dat zijn dochtertje werd geboren en hij de zorg steeds moeilijker kon dragen door het gevecht met de stemmen in zijn hoofd. “Er moet iets gebeuren, ik wilde niet dat zij ook zou opgroeien zonder vader, zoals ik.” Het besef dat het anders moest is een belangrijk schakelmoment geweest voor Gé. “Ik moest en zou er gaan komen voor haar, mijn alles. Haar geboorte opende de weg naar mijn pijn. Ik onderging intensieve therapie op dat moment en kreeg zicht op de patronen die ik had ontwikkeld en hoe ze me weg hielden bij het geluk dat ik verdiende.”

“Toen ik besloot naar de pijn te gaan, die ik jarenlang had onderdrukt werd ik me er van bewust, maar stortte tegelijk mijn hele leven in elkaar. Ik kon mijn gezinnetje niet bij elkaar houden, en ik werd voor het eerst opgenomen. Ik heb de ggz als kil en op momenten onmenselijk ervaren in die tijd. Die weg beschrijf ik in het boek.”

-

“Het ravijn was diep, donker en heel eenzaam. Ik had veel dierbare mensen van me afgeslagen.”

Tot die ene dag, 5 september 2020…. de ontmoeting die mijn hele leven zou veranderen. Ik herinnerde me wie ik altijd al was.”

Schrijven

Analogieën, associaties zijn er genoeg. Er is een bijzonder verhaal te vertellen en dat doet Gé vol overtuiging. Al pratend over talloze merkwaardige toevalligheden die geen toeval leken en de spiritualiteit die daaraan voor Gé verbonden is vraagt hij zich steeds af wat zijn verhaal, zijn boek bij de lezer teweeg brengt. Hij vraagt zich regelmatig af hoe zijn verhaal bij mensen binnen komt, wat is er voor een ander voelbaar wat hij heeft gevoeld en beschreven. “Je krijgt natuurlijk wel reacties maar een gesprek er over voeren zoals wij dat nu doen, gebeurt niet zo vaak.” Wel ontving hij laatst een mooie reactie van een lezeres die hem vertelde: “Ik heb nooit zo begrepen wat het voor iemand is om depressief te zijn en jouw boek heeft me dat laten voelen.”

Schrijven riep veel op, veel herinneringen met name ook aan zijn kindertijd kwamen weer naar boven. Er gingen allerlei luikjes open, sommige ook heel confronterend en niet om trots op te zijn. Al doende besloot Gé om alles op te schrijven. “Ik schaam me nergens voor, zo was het voor mij op dat moment en ik denk dat mijn verhaal iets kan doen voor mensen. Mijn kwetsbaarheid is mijn grootste kracht geworden en het boek wordt goed ontvangen door de lezers.”

Magnetiseur

“Mijn moeder en bonusvader hebben het boek (nog) niet gelezen, ze durven het niet, ik kan me er iets bij voorstellen en ik accepteer dat. Het raakt me evengoed dat ze mijn kant van het verhaal niet kunnen voelen”. Mijn vader las het wel, “jouw boek was een les voor mij”, zei hij kort voordat hij overleed”.

Hoe ga je nu verder? In je boek gaat het ook even over magnetiseur zijn, doe je daar actief iets mee nu?

“Met behandelingen geven ben ik voor nu gestopt. Het is betekenisvol om te mogen doen, maar ik wil me meer gaan richten op de het werken met de epoxy, edelstenen en de as-verwerking. Verder wil ik in alle rust de lezing gaan voorbereiden en genieten van het leven met mijn nieuwe liefde en de mensen die me dierbaar zijn. Ik ben ervan overtuigd dat ik nog hele mooie dingen ga doen.”

www.praktijkanatta.nl (https://www.praktijkanatta.nl/)

Gé Sluijs - De engel op slippers
Uitgeverij ParisBooks
335 pagina’s
prijs: € 24,95
ISBN 978 94 93345 01 0

-----------------------------------------------------------------------------------------

Vind je dit interessant? Misschien is een abonnement op de gratis nieuwsbrief dan iets voor jou! GGZ Totaal verschijnt tweemaal per maand en behandelt onderwerpen over alles wat met de ggz te maken heeft, onafhankelijk en niet vooringenomen.

Abonneren kan direct via het inschrijfformulier, opgeven van je mailadres is voldoende. Of kijk eerst naar de artikelen in de vorige magazines.