De anti depri slaat aan! Ik moest eerst weken lang bewijzen dat mijn doffe depressie niet vanzelf over ging. Omdat ik de afgelopen 2 jaar óf manisch óf depressief was wilde mijn psychiater het pilletje steeds maar niet geven in de afgelopen maanden. Gesmeekt heb ik, knielend voor zijn bureau, bij wijze van spreken dan.
Nadat ik het fel begeerde medicijn vier dagen had geslikt betrapte ik me erop dat ik niet meer naar de grond voor me liep te kijken maar iets verder om me heen. Ik zag dingen in mijn omgeving hier die ik nooit eerder had waargenomen. Hele rijen huizen en mooie hoge bomen. Op dag vijf was ik zowaar even lekker bezig in de tuin. Voorzichtigjes vroeg ik me af of het echt waar was. Dat waar ik zo op gehoopt had bleek moeilijk te geloven.
Ik ben nu bijna twee weken op dreef en ja, er is wat verlichting in mijn bestaan gekomen. Ik loop nog niet te jubelen van plezier en het echte dijenkletsen is er ook nog niet bij. Maar mijn stem klinkt anders in mijn hoofd, dapperder en ik schijn ook weer normaal uit mijn ogen te kijken, helderder.
Helaas dient er zich nu een nieuw en groot probleem aan. Hoe geef ik zin aan mijn bestaan. Na een vernietigende manie zijn de meeste mensen uit mijn leven verdwenen, mijn man is dood, ik werk niet en heb geen kinderen. De laatste tijd maak ik weekschema’s. Die vul ik in met activiteiten zoals zwemmen, running therapie, stofzuigen, ramen zemen en zo. Het helpt om geen lange, lege dagen te hoeven stuk slaan. Tegenwoordig maak ik mijn eigen sigaretten. Gelukkig rook ik veel dus daar gaat ook lekker veel tijd in zitten.
Omdat ik het mijn ouders – zij zijn mij altijd blijven steunen - en mijn kleine gekke hondje – hij is mij altijd trouw gebleven - niet aan kan doen om er tussen uit te knijpen zal ik toch een nieuw leven op moeten gaan bouwen en ik denk dat dat begint ergens in mezelf. Ik zal het met mezelf naar mijn zin moeten krijgen. Belangrijkste is misschien dat ik moet stoppen me schuldig te voelen over wat ik allemaal gedaan heb tijdens de manie. Al kotst de hele wereld me uit, ik moet in de praktijk gaan brengen wat ik in die zelfde manie geleerd heb: Het belangrijkste in het leven is houden van jezelf.
Alhoewel ik alleen maar zwem en stofzuig is het toch een hoopvolle gedachte dat ook ik recht heb op een prettig bestaan. Het geeft een doel en iets om voor te vechten en dat kan ik goed. Op de cover van de Happinez staat ‘Pluk de dag’ en ‘Geef je dag een gouden randje’. Ik weet bij god niet hoe je dat doet maar ik ga het gewoon proberen. Hoera.
Andere columns van Niki Stoker vind je hier